Odra IgG, IgM
Wirus odry jest rozpowszechnionym patogenem, który posiada wysokie właściwości zakaźne. Odra to choroba, którą ludzie zarażają się głównie w okresie jesienno-zimowym, zwykle drogą kropelkową. Jednorazowe zakażenie daje odporność na resztę życia. U niektórych pacjentów, średnio u co piątego, pojawiają się powikłania, zwykle zapalenie płuc i zapalenie mózgu. Rzadko zdarza się podostre twardniejące zapalenie mózgu. Obecność wirusa odry stwierdza się poprzez wykonanie wymazu z gardła i wykrycie specyficznych dla danego wirusa przeciwciał IgM. W celach diagnostycznych stosuje się genotypowanie, wykorzystywane są metody PCR lub ELISA, używane do oznaczania przeciwciał IgG i IgM. Warto pamiętać, że gdy wystąpią przeciwciała IgG, część z nich pozostaje w organizmie do końca życia.
Zobacz film: "Badania krwi - bilirubina"
1. Przebieg badania na obecność przeciwciał odry IgG lub IgM
Metoda ELISA służy do oznaczania przeciwciał IgG lub IgM. Materiał do badania stanowi surowica, osocze lub płyn mózgowo-rdzeniowy. Surowica i osocze powinny być pobierane do pojemników, które zawierają EDTA, cytrynian sodu lub heparynę. Przy pobieraniu należy zachować ostrożność i odpowiednie procedury, aby nie spowodować zanieczyszczenia próbki, co mogłoby wpłynąć na wynik badania. Próbka krwi powinna znajdować się w szczelnej, jałowej probówce. Jeżeli to badanie krwi nie jest wykonywane natychmiast próbka krwi może być przechowywana w temperaturze pokojowej do 48 godzin, jednak zaleca się w chłodniejszej temperaturze (4 - 8˚C). W przypadku, gdy badanie na materiale biologicznym będzie wykonywane po upływie 48 godzin, należy próbkę zamrozić. Podczas oznaczania wykorzystywane są specjalne płytki ze studzienkami opłaszczonymi antygenami (związkami, posiadającymi zdolność wiązania z przeciwciałami).
Jeśli w badanym materiale znajdują się przeciwciała skierowane przeciwko wirusowi odry, dojdzie do reakcji antygen-przeciwciało. Następnie zostaje usuwany materiał niezwiązany z fazą stałą (antygenem). Dodanie substratu (związku chemicznego, który reaguje z enzymem - fosfatazą alkaliczną - skoniugowanym z przeciwciałem) pozwala stwierdzić, czy badana próba pochodzi od osoby chorej, czy zdrowej. Dodaje się następnie odpowiedni związek, który wchodzi w reakcję z wytworzonym kompleksem. Jeśli dojdzie do reakcji enzym-substrat (wynik pozytywny), powstanie wówczas barwny produkt, którego stężenie jest proporcjonalne do stężenia przeciwciał. Stężenie przeciwciał można obliczyć metodą fotometryczną. Brak reakcji barwnej świadczy o braku obecności przeciwciał (wynik negatywny).
2. Wyniki badania na przeciwciała IgG i IgM odry
Wynik pozytywny, świadczący o chorobie, stwierdza się przy wartości 15 U/ml, natomiast wynik negatywny wynosi poniżej 10 U/ml. Uzyskanie wyniku 10 - 15 U/ml, określanego jako graniczny, daje podstawę do powtórzenia badania po około 1 - 2 tygodniach.
Wynik pozytywny badania ELISA w kierunku obecności przeciwciał IgM świadczy o aktualnym ostrym lub niedawno przebytym zakażeniu. Swoiste przeciwciała odry IgM pojawiają się po 2 - 3 dniach od czasu wystąpienia wysypki i zanikają po 4 - 5 tygodniach. Materiał do badania powinien być pobrany po 7 dniach od pojawienia się wysypki ze względu na to, iż wtedy poziom IgM wykazuje największą wartość. Jeżeli próbka została pobrana wcześniej i wynik jest negatywny, należy badanie powtórzyć, pobierając kolejną próbkę w odpowiednim czasie. Natomiast oznaczanie IgG ma na celu ocenę statusu immunologicznego. Obecność przeciwciał IgG, mimo niestwierdzonej odry, oznacza, że badany przeszedł chorobę w przeszłości lub został skutecznie zaszczepiony. W przypadku odporności wartość progowa wynosi 200 U/ml.
Przeczytaj także inne artykuły o odrze:
- Badania, dzięki którym szybko wykryjesz odrę (teraz czytasz)
- Charakterystyczne objawy odry
- Ważne informacje na temat leczenia odry
- 5 zaskakujących faktów na temat odry
- Czy grozi nam epidemia odry w Polsce?
Komentarze