Insulinooporność – terapeutyczne wyzwanie

Od kilku tygodni jesteś ospały? Masz niskie poziomy glikemii nawet po posiłku? A może z nieznanych przyczyn w szybkim tempie tyjesz i nie możesz schudnąć mimo prawidłowo zbilansowanej diety? Jeśli tak, być może cierpisz na insulinooporność.

1. Definicja

Insulinooporność nie jest jednostką chorobową. To stan organizmu, w którym tkanki stają się oporne na działanie insuliny – hormonu produkowanego przez komórki beta trzustki. W prawidłowych warunkach insulina umożliwia przenikanie cząsteczek glukozy z krwi do tkanki mięśniowej, a tym samym spalanie spożytej z pokarmem energii. Insulinooporność powoduje, że mięśnie stają się obojętne dla bodźca insulinowego i nie otrzymują „biopaliwa”. Skutkuje to podwyższającym się poziomem glikemii, która jest usilnie obniżana przez pracujące na pełną skalę komórki beta trzustki. Dochodzi do hiperinsulinizmu, który pogarsza sytuację chorego i pobudza postęp insulinooporności.

2. Diagnostyka

Diagnostyka insulinooporności opiera się na wykonaniu krzywej cukrzycowej w połączeniu z tzw. krzywą insulinową. Badanie polega na pobraniu próbki krwi dla oznaczenia poziomu glukozy i insuliny na czczo. Następnie podaje się pacjentowi do wypicia roztwór 75 g glukozy w 200 ml wody i pobiera krew jeszcze dwa razy – godzinę oraz dwie godziny po obciążeniu. Otrzymane wyniki naniesione na wykres tworzą charakterystyczną krzywą.

3. Sposoby leczenia

Istnieją trzy sposoby leczenia insulinooporności: dieta, aktywność fizyczna i środki farmakologiczne. Wielu pacjentów skutecznie radzi sobie z przypadłością dzięki dietoterapii i wprowadzeniu regularnego wysiłku fizycznego. W niektórych przypadkach ordynuje się jednak leki uwrażliwiające tkanki organizmu na insulinę. Lekiem pierwszego rzutu są preparaty zawierające Metforminę. Najważniejszym aspektem jest samodyscyplina pacjenta, dzięki której insulinooporność można wyciszyć, a tym samym opóźnić wystąpienie cukrzycy typu II.

Dietoterapia w połączeniu z regularną aktywnością fizyczną jest najlepszym lekarstwem uwrażliwiającym tkanki organizmu na działanie insuliny. Dodatkowym atutem jest wzmocnienie mięśni, uelastycznienie ciała, poprawa wyglądu, lepsze odżywienie organizmu, a także wzmocnione włosy i paznokcie. Dieta osób insulinoopornych opiera się bowiem, zgodnie z piramidą zdrowego żywienia, na produktach pełnoziarnistych, nieprzetworzonych, zaś eliminuje cukry proste i potrawy typu fast food. Wspomaga redukcję wagi i pomaga utrzymać prawidłowy, względnie stały poziom glikemii.

4. Skutki

Nieleczona insulinooporność jest preludium cukrzycy typu II. Po kilku tygodniach, miesiącach, a nawet latach, wyczerpane ciągłą pracą komórki beta trzustki zostają zniszczone. Dostarczone z pożywieniem cukry nie znajdują punktu docelowego, jakim są tkanki organizmu, poziom glikemii rośnie, zaś brak insuliny powoduje utrzymywanie się wysokiego poziomu cukru – wtedy zazwyczaj chory zaczyna odczuwać pierwsze objawy cukrzycy, a przypadkowy pomiar glikemii wykazuje znaczne anomalia. Prawidłowo leczona insulinooporność oddala lub wręcz niweluje ryzyko zachorowania na cukrzycę typu II. Mimo trudu, jaki pacjent musi sobie zadać w zmaganiu z dietoterapią i aktywnością fizyczną, warto zachęcać do walki o własne zdrowie, by nie dopuścić do rozwoju nieprzyjemnych i niekorzystnych dla życia powikłań.